Unfinished business

Omdat de naaisels voor de wedding-outfit tegenwoordig mijn al schaarse vrije tijd in beslag nemen, trek ik er nog snel eentje uit de oude doos. Dit olieverfschilderij maakte ik vier jaar geleden. Ik heb er als een bezetene aan gewerkt, en toen vertrok ik naar Schotland. Je zal wel opgemerkt hebben dat er nog behoorlijk wat onafgewerkte zuignapjes te zien zijn. En dat ging ik ooit nog eens doen, alleen... wanneer. Het schilderij is een vierkante meter groot, dus het kon niet mee verhuizen.

Geen idee waarom het een octopus werd. Ik zag deze op een foto, en besloot dat dit het gewoon ging zijn. Op de foto is hij eigenlijk geel, dus daar werd een mouw aan gepast. Zusje heeft het schilderij nu op de stoffenkamer gehangen en heeft er een bijpassend gordijn bij laten maken. Dat vond ik lief!

Binnenkort verhuis ik opnieuw, deze keer naar Engeland. Er zal dus weer één en ander achterblijven. Wie weet zijn er een aantal mensen blij mee... je hoort het nog wel als het zover is.

Less is more

Dat was het idee toen dit stofje de shop binnenrolde: het volgende project moet een ononderbroken oppervlakte hebben, want de tekening is zo mooi dat ik deze intact wilde laten. Wat doen we dan... een rok? Een dekentje voor mijn ingebeelde baby? Een... tas? Na een reality-check is een tas hetgeen ik het meest gebruik (surprise surprise) en ondanks mijn afsluiting van het hoofdstuk "Boleo" kwam het patroon toch weer boven water, hetzij deze keer zonder gat. Er zit in dat geval maar half zoveel stof in, dus een Vlieslinelaag bleek een goed idee. De voering is een babyrib in een magenta-paarse kleur, nog een score van het stoffenspektakel vorige week. Deze tas is niet meteen omkeerbaar opgevat, maar als het echt moet, kan het.

En dan, zoals in vorig bericht vermeld, de Boleo die nog geknipt hing te wapperen. Ik had al een keer vermeld dat deze combinatie terug zou opduiken, en ziehier! Ik weet niet wat er aan de hand is met mijn fototoestelletje (of met mij), maar de foto's blijven fuzzy.



En nu is het echt gedaan met het boleo-geweld. Ik heb geen idee waar ik me de komende tijd op zal storten tijdens de pauzes van het grote trouwjurk-project, maar er zal zich wel iets aandienen. En anders val ik in het zwarte (boleo-) gat...

De laatste Boleo(s)

Zoals al eerder aangekondigd, zijn dit de laatsten der Boleo's van mijn hand. Correctie: er hangt er nog eentje klaar om afgewerkt te worden, maar die hangt er al een tijdje, dus het nieuwe is er intussen een beetje af.
De bambi had weer nieuwe stofjes gesprokkeld, en voor deze stofjesverslaafde is dat geen goede zaak een heerlijkheid. De foto's zijn een beetje vaagjes (net zoals mijn brein vandaag), waarvoor mijn excuses.

Hierbij de rode appelstof van Kokka in combinatie met een rode ribfluweel die ik -spotgoedkoop- op het stoffenspektakel heb gescoord. Voor al degenen die nog naar zo'n toekomstig spektakel gaan; het is de moeite deze keer: zeer veel ribfluweel voor een prikje, na een beetje zoeken ook zeer zacht geprijsde wolvilten, en nog veel meer.

En dan nog een Boleo voor de jarige vriendin; ver na datum, maar ik wist dat ze viel voor het mosterdgele Melody Millerstofje dat nog moest arriveren, dus ik hoop dat het het wachten waard was voor haar.

De werkplek

This is where it all happens. Niks mooi atelier, niks georganiseerde boel; meer een alchemistisch soort chaos waar brouwsels tot een afgewerkt resultaat samensmelten. Of, in gewone mensentaal: ruim toch eens op mens!

Maar zoals je ziet, heb ik niet stilgezeten. Hierbij een glimp van mijn toekomstig blogmateriaal, want de nieuwe stoffen van de bambi zijn heerlijk om mee te werken. Ook op het stoffenspektakel in Antwerpen afgelopen zondag ben ik zwaar losgegaan. En niet te vergeten: hier ziet u, geknipt en wel, mijn sneeuwwitjesversie van De. Laatste. Boleo. Er moest ooit een eind aan komen.

Binnenkort dus een pakje meer blogberichten te lezen! En misschien wel een eerste give-away... who knows...

Amsterdam... tas

Snel even tussen twee tripjes door, want morgen springen we alweer op de Eurostar. Voor wie dacht dat dat reeksgedrag een recent virus was:

De amsterdamtas van Eloleo, in veelvoud.

Is het erover? Uiteraard. Maar de tassen aan mijn deurklink te zien hangen, van het ernaar kijken tot het elke dag een andere gebruiken, maakt me blij.

Ze noemen dat prettig gestoord zeker? Ach.



Overslapen?

Dat dacht je misschien na meer dan een week geen berichten, maar niets is minder waar: hier wordt hard gewerkt... aan de trouwjurk! En natuurlijk moet één en ander nog geheim blijven, dus houden we het hierbij. Wel iets anders, want net als elke naaister in blogland is de beroemde reversible bag ook mij niet ontgaan. Bij deze mijn versie:

Was deze tas al niet veel eerder gemaakt? Toch wel, maar de mosterdkleurige hoofdjesstof is vanaf vandaag verkrijgbaar bij de bambi! De roze bollekes ook, maar uiteraard al veel langer. Een combinatie die hier binnenkort nog wel eens zal opduiken, rarara in welke vorm...