The making of

U hebt er lang op gewacht, dat trouwgeweld, en hoe het allemaal -zelfmaakgewijs- in zijn werk ging. Bij deze dus een overzicht! Eerst en vooral de jurk. Geen wit, dat was al beslist. De prijzen van de huwelijkswinkels bezorgden me jeuk en buikpijn, dus het stond vrij snel vast dat het een zelfmaakproject zou worden. Welbepaald met taftzijde van het stoffenspektakel, voor 2 euro de meter. Ik heb meteen tien meter ingeslagen, zo was mislukken nog geen drama. Patroontjes opgesnord op deze website, en er dan gewoon aan begonnen.

Met dank aan nichtje Lore, die blinde ritsen van 60 cm kan inzetten alsof de jurk volgens het oog rond je lijf genaaid zit! Een vestje erbij, wat me weken kostte en uiteindelijk veel te poofy oogde (dat heb je dan met die zelfmaak, uiteindelijk is het lastig te weten hoe het zal uitdraaien) en aan de kant werd geslingerd. Vijf dagen voor het gebeuren heb ik dan snel een bolero in elkaar gedraaid: een rechthoekige lap van pols tot pols, dichtgenaaid aan de armen, en een dubbelgevouwen boord rond de opening gezet; klaar!

Toen ik dan enkele weken voor de grote dag met een griepje op de sofa zat, is er ook nog een overjas door de machine gerold. Hier ben ik een beetje fier op, want nichtje Lore was op dat moment niet in de buurt. Mijn lieve mama heeft me dan zo'n infinity scarf gebreid, lekker zacht en warm.

Sophia werd ook onder handen genomen. Eerst en vooral een jurk uit een Knippie, in stretchfluweel met pailletten die ook op het stoffenspektakel werd gescoord.

Mijn moeder met een voorliefde voor tikkende breinaalden heeft dan een bolero, beenwarmers en poncho uit haar mouw geschud -alsof het niks is- en om het af te werken heb ik haar nog van een pomponsjaal voorzien. Dat laatste is tijdrovend maar makkelijk: een ketting haken met lossen, afhechten, en pomponnen eraan bevestigen. Om gesukkel met ronde kartonnetjes te vermijden heb ik een voorradje pomponvormpjes van Clover in huis gehaald: een ware opluchting!

Ayden, de zoon, verkoos gekochte kleding. Hij heeft een jeukjes-prikkende labels-bloedafspanningsfobie en vond het prima om mijn inbreng te beperken tot het zorgvuldig verwijderen van bovengenoemde irritaties. En Jesse, die dappere kerel, heeft flink zijn eigen kostuum gekozen (met ons mama erbij, maar dat was voor de bevestiging).

Dan nog even een onverwachte gebeurtenis: in het midden van het fotomoment, kreeg ik telefoon... om me te laten weten dat Bernetje, mijn naaimachine, gerepareerd was! Zoals je kan zien, was ik daar wel mee in mijn nopjes.

Dan resten me er nog enkele eervolle vermeldingen. Mijn juwelen werden ontworpen door L'Avinja, een charmant en superleuk kralenwinkeltje in Boortmeerbeek. Die dames hebben zich waarschijnlijk ostheopatisch moeten laten behandelen na het lange kromzitten voor deze stukken, en ik ben hen oneindig dankbaar!

Vervolgens ook een dikke dankuwel aan Lorenz, de patisseriestudent die een meesterlijke taart fabriceerde.

Mijn nichtje Lize die zich de laatste jaren op fotografie heeft gestort, heeft -zoals je hier kan zien- prachtige foto's gemaakt. Tine, die de uitnodiging die ik in mijn hoofd had zonder meer op papier kreeg. Anneleen, die de make-up op vakkundige wijze heeft aangepakt (ik was zowaar tevreden met mijn spiegelbeeld voor een dag!)

Mijn ouders die zich gewillig hebben laten afjakkeren door mij en een tijdelijk hotel waren voor de buitenlandse gasten. Getuige Katrien die de logistieke gang van zaken scherp in het oog had, en getuige Tony die op elk moment zorgde voor de humoristische noot.

Alle gasten die het de moeite vonden om voor ons te komen opdagen en ons van een aardige cent te voorzien, die door ons zeer goed besteed zal worden. Dankuwel dankuwel dankuwel aan iedereen die heeft bijgedragen tot deze heerlijke dag!

Zo, dit was mijn blogbericht of fame. Het gewone leven gaat weer door, en ik heb een paar volgende projectjes op stapel staan. Vanaf dan... doen we weer normaal :-)