Halter

Nog een nieuwtje uit Schotland, al werden deze jurkjes uitgevoerd voor ik vertrok. Ik zag het modelletje al hier en daar (bedankt dames!) voorbijkomen en hoopte dat het geschikt zou zijn voor mijn "pruts", die zoals je weet al een hele dame is. Succes! Het patroontje voldeed.

Het was wel gokken, want ik had mijn paspoppeke niet in de buurt. De elastiek achteraan bleek te los, dus hier heb ik de naad wat ingenomen om deze -als ze wat groter is- terug los te tornen.

De jurken zijn absoluut op de groei gemaakt, wat niet altijd verkeerd is voor kinderen die groeien als kool! De zwierrok maakte het natuurlijk compleet. Ze is blij met haar jurkjes, en ik zal er ongetwijfeld nog enkele bijmaken met de elastiek wel op de juiste lengte.

Origami

Deze keer een berichtje uit Schotland! Tegen alle verwachtingen in is het hier zonnig en zelfs warm. Desondanks zijn we hier in de greep van een origami-wave. Ikzelf plooi vogeltjes sinds ik 7 was, en als ik dat kon, dan moest Sophia van 8 dat ook kunnen. Ik moet zeggen: dat kind kan plooikes leggen! Ik heb het twee keer samen met haar gevouwen, en daarna kon ze het zelf. En naar goede gewoonte, maakten we er ineens een heel leger.

Volgend werkje: een draad eraan, en de vogeltjes de lucht insturen. In dit geval hangen ze nu allemaal aan de antieke gietijzeren wenteltrap, waar ze een waar plezier voor het oog blijken.

Waar is uw tutje?

Een zinnetje dat waarschijnlijk enkele honderden keren per week door huishoudens met kinderen weerklinkt. Een tutjeslint is dan ook niks nieuws. En deze die ik net in elkaar gezet heb al helemaal niet, want laatst bij de groothandel maakte mijn hart een sprongetje toen ik dit zag:

Mensen uit eind jaren 70/begin jaren 80 herkennen dit misschien: die handjes zaten vroeger aan onze elastieken bretellekes! Bretels zijn blijkbaar wat in onmin geraakt dezer dagen, maar die handjes moesten mee, dus zitten ze nu aan een tutjeslint.

Verder is de werkwijze supersimpel: een strook stof aan het uiteinde een stukje omgestreken en dan "biaisgewijs" geplooid en gestreken, langs de ene kant (waar het omgeplooide stukje zit) een lus van elastiek eruit, enkele keren in de lengte doorgestikt. Dan het andere uiteinde omgeplooid en gestreken, handje eraan, en het geheel met een dichte zigzag afgewerkt. Nog een prima projectje voor restjesverwerking uit de lappenmand, en weer wat minder babygehuil.

Microob

Computercrash of niet, life goes on. Dus wat doet men in zo'n geval? Men neme een computer van het schoonzusje, men claimt deze voor een tijdje en zet er vanalles op waar ze eigenlijk niks mee kan doen, en men publicere het! Want ik ga hier even een boekje opendoen over een rariteit van mij die ik niet kan verklaren. Even geleden kwam Missy N aan op een bijeenkomst van de sToffen Madammen met dit boek in handen. Wat een prachtboek! Dus thuisgekomen kroop ik achter de (toen nog vrolijk werkende) pc en bestelde het. Tijd voor nog wat tricotwerk, want het vorige project viel beter uit dan verwacht, en guess where er juist een nieuwe lading mooie tricot te vinden was... Het slaapzakje uit het boek, met een mooie halslijn in boordstof en een elastiek onderaan voor snelle halfslapende pampervervanging, werd meteen mijn eerstvolgende projectje.

En toen kwam de rariteit: DE MICROOB. Ik kon niet meer stoppen, zeker niet toen ik de overlock van nichtje Lore kon gebruiken (allemachtig zeg, wat een heerlijke machine!) Resultaat: ik heb nu tien (!) slaapzakjes. Nee, ik heb geen baby. Noem het getikt, maar ik heb zo genoten van het fabriceren van deze slaapzakjes... iedereen heeft recht op een afwijking, of een microob. En daarmee basta.

Vogeltjes voor Min

Wat doen de sToffen Madammen als er een baby geboren wordt? Ze laten de naaimachines overuren draaien en fabriceren iets leuks. Er waren al heel wat schattige maaksels de revue gepasseerd, en ik raakte hoe langer hoe meer in twijfel over een kado dat Min nog niet gekregen zou kunnen hebben. Deze vogeltjes gingen het uiteindelijk worden; de ideale oplossing voor een uitpuilende lapjesmand by the way!

Het patroontje bleek eenvoudig genoeg. In een mum van tijd hadden er zich een dozijntje samengeschoold op de tafel, klaar om de lucht in te gaan. Na een tijdje denken over hoe en wat ben ik het park ingetrokken om mooie takjes te zoeken. Ik heb gemerkt dat voorbijgangers dit een vreemde bezigheid vinden, maar dat moest ik maar even over me heen laten gaan. Thuisgekomen werden de takjes geschuurd, gewassen en "ge-white-washed", oftewel lichtjes wit gespoten met een spuitbus witte lak. Handschoenen waren een goed idee geweest, want de nagels van mijn linkerhand zijn nog altijd besneeuwd... niet dat dat zo lelijk is. Tenslotte nog oogvijsjes erin, draad eraan, en de vogeltjes erop met het lijmpistool. Het balanceren is eigenlijk het lastigste werk, en hier en daar heb ik vogeltjes losgepeuterd om wat verderop vast te lijmen. Meer foto's hier.

Update:

Misschien nog enkele tips: zet het steekje van de naaimachine behoorlijk klein. Op die manier kan je de vogels stevig opvullen zonder dat de draad zichtbaar wordt in de naden. Als je de tweede lange kant van het lijfje stikt, laat dan aan de staartkant een flink stuk draad hangen. Deze zit dan al klaar en aangehecht om de staart na het vullen dicht te naaien, met de hand en een blinde hechtsteek. Vullen heb ik gedaan met zo'n ultralange postzegelpincet. Gaat niks boven! Bij het monteren van de mobile hang je eerst de takken aan elkaar zonder vogels. Ik heb dit gedaan met kabeldraad en knijpkralen, maar nylondraad en knopen zou ook lukken. Hang de mobile ergens op waar deze vrij kan bewegen, bijvoorbeeld in een deurgat. Geen zorgen als de takken niet in balans hangen, dat ga je oplossen door de vogels erop te zetten. Hoe verder weg van de oogvijs, hoe zwaarder de vogel zal doorwegen. Begin de vogels erop te lijmen vanaf de onderste tak, en werk zo naar boven toe. Op die manier heb je de meeste controle over de balans. Staat de vogel niet juist, peuter deze er dan terug af als de lijm nog warm is en lijm deze een stukje verderop.

Zo! Succes allemaal!

Kaas met gaatjes

Binnenkort is het weer zover: ik heb een beetje vakantie, en die ga ik doorbrengen in Schotland bij Jesse en de twee spruiten. Aangezien Sophia de rokjes verkiest boven haar andere kleren, leek het me niet meer dan juist om er nog enkele te fabriceren. Je vraagt je misschien af of dat andere arme kind niks krijgt, maar dat andere arme kind is een twaalfjarige "dude" die zijn kleren liever zelf koopt. Ze mogen niet prikken, geen knoopjes hebben en moeten stretchen. Ik bedoel maar; geen dankbaar doelwit voor dit soort maaksels. Ik neem hem mee naar de cd-winkel, dat is meer zijn natuurlijke habitat.

De rokjes zijn volgens hetzelfde omkeerprincipe gemaakt als deze in het eerste blogbericht, maar nu wel met een "twist". Toen Eloleo haar "Boleo" uitbracht, gemaakt van een donsovertrek van Ikea, viel mijn mond zo ver open dat ik er een blauw plekje op mijn kin van overhield. Ik vond -en vind het nog steeds- briljant wat ze daar deed, en ik heb haar idee van het doorkijkgat "gecovered" zoals een muzikant met goeie liedjes doet. De cover is nooit zo mooi als het origineel, en dat is in dit geval ook zo, maar de kleine meid gaat het wel een topper vinden.



Aan elke kant van het rokje zit zo'n rond gat, en aan de achterkant een doorgestikte cirkel met aan contrasterende kleur draad. Allebei uit een overtrek van Ikea: de groene, en de blauwe na een roze verfbad.

Dan was de volgende stap een rokje met verschillende "bollen" eruit. Kersenstofje van de bambi, effen stofje eronder, en rode rozenstof aan de andere kant. De omkeerkant is gewoon vlak. De tailleband in tricot is deze keer een beetje strakker en ook wat hoger, dus hopelijk moet er deze keer geen elastiek in.

Bestelling van Sophia: mijn twee rokjes meebrengen alstublieft, en ook twee potten speculoospasta: eentje met en eentje zonder "crunchy".

Van Katoen

En ja, het is hem gelukt! Mijn kameraad de computerwizz heeft mijn machientje aan de praat gekregen. Ik weet niet hoe, en ik denk dat hij het zelf ook niet weet, maar dat is bijzaak. Feit is wel dat de crash binnenkort waarschijnlijk nog een keer gebeurt, en ik toch echt een nieuwe harde schijf zal moeten overwegen. In tussentijd heb ik wel een back up gemaakt van mijn geliefde bestanden, dus geen paniek meer.

En dan zoals beloofd: het Van Katoen jurkje! Het patroontje kocht ik op desbetreffende website ten voordele van "Annick for Kenya". Het patroon werd meesterlijk ontworpen door haar, en ik neem er mijn petje voor af, want ik doe het haar niet na.

Het kleedje is nogal groot voor Paulientje, hier op de foto, maar dat is een kwestie van tijd. Dit jurkje wil ik nog wel een keer maken om de initiële foutjes eruit te krijgen, want eerlijk is eerlijk: zo nu en dan heb ik wel gesakkerd. Gelukkig was het sop de kool wel waard (of is het andersom?).

Yaaaargh!

Ik ben soms een beetje naïef. Zo denk ik wel eens dat er dingen zijn die alleen anderen overkomen, mij niet. Bijvoorbeeld, een goeie: "mijn computer crasht niet". Tot het ding gisteren opeens een zielig geluidje maakte en zich in een rare lus begon te gedragen. Ik kan er niks meer mee doen, ik raak nergens meer aan. Heb ik back-ups gemaakt? Natuurlijk niet, want mijn computer crasht niet.
Het verbaast me hoe erg ik uit mijn lood geslagen ben. Nu mag ik nog niet te hard klagen, want ik heb het mini-notebookje van onze papa in de leen. Buiten het feit dat de toetsjes te dicht bij elkaar staan, krijg ik hier niks van fotomateriaal geüpload en kan ik bijgevolg niks laten zien. Dat doet zeer, want ik heb zoveel stoefmateriaal! Ik heb zelfs een "Van Katoen"- kleedje in elkaar gedraaid waarvan ik weet dat Kir op foto's zit te wachten...
Er is misschien hoop in zicht. Vanavond komt mijn kameraad-computerwizz een kijkje nemen. Misschien heeft hij een goeie remedie, zoniet moet mijn zieke maatje naar een computerdokter voor een harde-schijf-transplantatie. Allemaal vingers kruisen, misschien helpt het!

Mijn zus is een bambi

Klinkt deze titel een beetje vreemd? Kijk dan maar eens hier, en aanschouw! In elk geval kan ik al onderschrijven dat het best leuk is om een bambi in de familie te hebben, zeker als dat betekent dat ik mee mag naar de groothandels om mijn bescheiden mening te geven. Ooit al eens de binnenkant van een stoffenwinkel gezien? Denk je nu eens in dat het de grootte van een supermarkt heeft, met rekken en rekken en rekken volgestouwd met leuks. Loi, kijk hier! En daar! En wat vind je van dit? Arme Loi loopt met haar winkelkarretje door de rekken en probeert zich aan haar lijstje te houden, en ik moedig haar aan om af te wijken. Ik heb makkelijk praten; ik heb geen budgetten in het oog te houden. Maar ze doet het goed, die zus van mij. Ze houdt er haar hoofd bij, ook als we twintig rollen bedrukte tricot bij elkaar graaien en er geëlimineerd moet worden. Uiteindelijk hebben we tien rollen naar de auto gedragen, om dan aan de lange terugreis te beginnen. We doen dat shoppen namelijk niet bij de deur; we zitten toch makkelijk aan een rit van drie uur, files niet meegerekend.
Maar! Zoals je op de foto kunt zien, heb ik me na de thuiskomst wel stevig in de tricot gesmeten. Ik was er bang van, want tricot rolde in het verleden niet zo vlotjes door de machine. Dat was echter buiten Bernetje 66 gerekend (mijn nieuwe machine) en de prima kwaliteit van de stof; deze jurk was een eitje! Zelfs zonder overlock liet deze jurk zich als een bouwpakketje in elkaar zetten. Het patroon komt uit een Knipmode van juni 2009. In mijn achterhoofd zitten de volgende tricotjurkjes al klaar, maar mijn bankrekening volgt nog niet. Een bambi in de familie hebben wiens stoffenselectie alsmaar groter en mooier wordt, heeft zo zijn gevolgen...

Umbra

Iemand ooit van een "umbra" gehoord? Ik tot voor kort ook niet, maar op een bepaald moment kwam ik erachter dat het ging om een verloop van de ene kleur naar de andere. Toen ik dit boek in de gaten kreeg, moest ik opnieuw aan het woordje denken. Er wordt uitgelegd hoe een umbra-kralenketting te maken met Fimo. Fimo is een merk polymeerklei dat behoorlijk bekend is, en het werkt bepaald comfortabel: boetseren, in de keukenoven bakken, klaar! Daar mijn firma ook nog eens Fimo in de rekken heeft liggen, werd de drempel om bovengenoemd juweel uit te proberen laag genoeg om er dan maar meteen in te vliegen. Nu zijn Fimokleurtjes nogal fel en flashy, en ik wilde ze graag een beetje getemperd. Oplossing: een half blokje kleur mengen met een half blokje zilver of goud. Resultaat: een getemperde kleur met een heel zachte glinstering; perfect! De fimotechniek "skinner blend" werd toegepast voor het kleurverloop, om de daarna bekomen worst in stukjes te snijden en tot bolletjes te rollen.De kraaltjes zijn wel degelijk stuk voor stuk met de hand gerold, en ja, dat kan jij ook! Als je je handpalmen strak genoeg strekt is het een makkie. Gaatje erin geprikt, oven in, afkoelen, en oprijgen aan een kabeldraad met een zilveren bolletje tussen elke kraal, klaar! De hele uitleg staat in het bovengenoemde boek. De website waar ik dit boek kocht, heeft de mogelijkheid tot inkijk op het scherm. Om eerlijk te zijn was de uitleg op die manier al zo duidelijk zichtbaar dat ik het boek eigenlijk niet had hoeven te kopen. Langs de andere kant maakt de bijgesloten DVD het geheel wel ondubbelzinnig helder, dus uiteindelijk ben ik toch blij.